Auðlegð hjartans...

Hvað er raunveruleg auðlegð og hvað gerir mann ríkan. Við lifum ekki án peninga. Það snýst allt um peninga. Frá upphafi hafa menn stundað vöruskipti og selt sína vinnu. Kóngurinn eða keisarinn þarf alsstaðar skattpeninga. 

Allir þurfa að há þessa baráttu að komast af, borga það sem þeim ber og geta keypt það sem þarf.  Gæðum heimsins hafa aldrei verið réttlátlega skipt, alltaf verða einhverjir undir. Það hefur alltaf verið og verður bil á milli ríkra og fátækra á meðan við búum á þessari jörðu. Fólk finnur til með fátækum en á almennt ekki sömu samúð með ríkum. Þó hafa báðir sál. Hver getur dæmt um það hvorum líði betur nema alvitur Guð. 

Við þyrftum kanski að hafa meiri samúð með ríkum, þeir geta aldrei verið vissir um hver er raunverulegur vinur, kanski fylgir þeirra lífi meiri óvissa, meiri óhamingja og skortur á því sem er ekki hægt að kaupa, ást.  Fátækt og auðlegð eru afstæð, eftir því hvort hún er veraldleg eða andleg.  Einhver er fátækur af veraldlegum hlutum en ríkur í hjarta og annar ríkur að veraldlegum hlutum en fátækur í hjarta. En við tengjum fátækt og ríkidæmi oftast við peninga.

Mark 12:41  Jesús settist gegnt fjárhirslunni og horfði á fólkið leggja peninga í hana. Margir auðmenn lögðu þar mikið. -42- Þá kom ekkja ein fátæk og lét þar tvo smápeninga, eins eyris virði.-43- Og hann kallaði til sín lærisveina sína og sagði við þá: Sannlega segi ég yður, þessi fátæka ekkja gaf meira en allir hinir, er lögðu í fjárhirsluna.-44- Allir gáfu þeir af allsnægtum sínum, en hún gaf af skorti sínum allt sem hún átti, alla björg sína.
Þarna er dæmi um beinharða peninga, aðalatriði sögunnar er upphæðin sem ekkjan gaf, jafngildi eins eyris. Það eru margir hafa áhyggjur af því hvað þeir geta lítið gefið í Guðshús og til Guðs málefnis. Ef til vill reyndi hún að lauma aurunum sínum í baukinn og vonast til að enginn sæi hve hún gæfi lítið. Hún er ekki ein um það... Samt vitum við að það er ekki upphæðin sem skiptir máli.

Samkvæmt þessari sögu metur Guð efni og ástæður hvers og eins. Sumir eru verr staddir og geta gefið minna en aðrir... og það á alveg eins við um tíma eins og peninga. Það á við um allt sem við leggjum til starfsins og kirkjunnar. Mín tilfinning gagnvart þessari sögu, var einhvern veginn sú, að það skipti mestu máli að ekkjan gaf... þó það væri lítil upphæð. Það munar um allt, eins og máltækið segir... margt smátt gerir eitt stórt. 

En ef Guð horfir á hjarta þess sem gefur, þá sér hann að bæði ríkir og fátækir geta verið aurasálir. Ríkur maður getur séð eftir lítilli gjöf og fátækur maður getur gefið stóra gjöf með gleði. Biblían segir að ef við gefum, þá skulum við gefa með gleði og vera trú í hinu smæsta. Guð elskar alla glaða gjafara. 

Auðurinn vill oft safnast á fáar hendur eins og sagt er. 
Biblían varar okkur margsinnis við að láta hin veraldlegu gæði gleypa hjörtu okkar, en lífið og lífsbaráttan er þannig hér á jörðinni að við höfum tilhneygingu til að safna að okkur meiru en við þurfum á að halda. Við kaupum hluti sem okkur bráðvantar í dag en eftir nokkra mánuði liggur hann ónotaður... jafnvel búið að gefa hann í góða hirðinn. Skildi vera slæmt að eiga mikið yfirleitt? Í gegnum alla ritninguna finnum við dæmi um auðlegð manna.

1.Mós 24:35  Drottinn hefir ríkulega blessað húsbónda minn, svo að hann er orðinn auðmaður. Hann hefir gefið honum sauði og naut, silfur og gull, þræla og ambáttir, úlfalda og asna. 
1Kon 10:23 Salómon konungur bar af öllum konungum jarðarinnar að auðlegð og visku.

Job 42:12 En Drottinn blessaði síðari æviár Jobs enn meir en hin fyrri, og hann eignaðist fjórtán þúsund sauða, sex þúsund úlfalda, þúsund sameyki nauta og þúsund ösnur. 
Abraham, Salómon, Job og margir fleiri voru flugríkir, þeir voru Guði þóknanlegir og þess vegna blessaði Guð þá ríkulega. Guð jók eignir þeirra svo þeir voru taldir auðmenn. Það getur því ekki verið Guði á móti skapi að það fari vel um okkur, að við eigum góðan og vandaðan fatnað, skartgripi, skrautmuni, gott hús, bíl (úlfalda nútímans) og svo framvegis, þegar hann blessar sitt fólk með því að auka eignir þeirra. Hættan er og Drottinn minnir okkur sjálfur á það, að við gleymum honum vegna þess að við höfum það svo gott.

Hós 13:6  En því meira haglendi sem þeir fengu, því saddari átu þeir sig. En er þeir voru saddir orðnir, metnaðist hjarta þeirra. Þess vegna gleymdu þeir mér.  Þegar allt gengur vel, gleymist Guð... og þeir muna ekki eftir honum aftur.. fyrr en þeir þurfa aftur á honum að halda. Oft er þörf en þegar allt gengur í haginn þurfum við stöðugt að þakka fyrir vernd hans og blessun. Hann hefur lofað því að hann muni vel fyrir sjá og hann stendur við sín loforð. 
Ef við gleymum honum, verður hjarta okkar fátækt. 

2.Kor 9:8   Guð er þess megnugur að veita yður allar góðar gjafir ríkulega, til þess að þér í öllu og ávallt hafið allt sem þér þarfnist og getið sjálfir veitt ríkulega til sérhvers góðs verks.  
Hann blessar okkur ríkulega, til þess að við höfum allt það sem við þörfnumst og til þess að við getum gefið öðrum. Guð ætlast ekki til að við sitjum á auðæfum okkar eins og ormar á gulli. Við eigum að gefa öðrum og gjöfin á að vera blessun ekki nauðung.