Guð bjargar mér...

Einu sinni heyrði ég þessa dæmisögu um mann sem treysti alfarið á að Guð sjálfur bjargaði honum. Þegar það kom viðvörun um flóð og það ætti að rýma svæðið, sat hann sem fastast. 
Þegar vinir fóru á sínum einkabílum og buðu honum með, afþakkaði hann með þessum orðum ,,Guð bjargar mér." 
Vatnið var komið að hans húsi þegar rúta renndi upp að honum og honum boðið með... aftur afþakkaði hann með orðunum ,,Guð bjargar mér."
Hann var kominn upp á þakið á húsi sínu sem var umflotið vatni, þegar þyrla kemur til að bjarga honum... og enn afþakkaði hann og sagði ,,GUÐ BJARGAR MÉR." 
Svo fór að maðurinn drukknaði og þegar hann kom til Guðs spurði hann Guð af hverju hann hefði ekki bjargað honum. 
Guð sagði, ég sendi vini þína til þín, ég sendi þér rútu og að lokum þyrlu, en þú afþakkaðir alltaf hjálpina.

Hjálp Guðs kemur ekki síst á neyðarstundu... oft sjáum við ekki að hann hefur byrjað hjálparferlið löngu áður... það köllum við oft ,,tilviljanir" eða okkar eigin ,,heppni."

Gjaldið Guði það sem Guðs er, sagði Jesús. Það á ekki síst við í því formi, að þakka honum það sem vel hefur farið, eða að ekki hafi farið verr í veraldarvafstri okkar þar sem við töldum okkur fullfær að stjórna okkar lífi.
Oftar en ekki er Guð sviftur heiðrinum af velgengni okkar eða björgun.

Athugasemdir

[Linda, 6.11.2008 kl. 01:02]

Við megum heldur ekki gleyma að þakka Guði þegar erfiðleikar steðja að, því með honum erum við á sterkum kletti.  Við þökkum honum fyrir að leiða okkur í gegn um raunir okkar.  Þá opnast öflugt og gefandi bænalíf. 

bk.