17.júní - Þjóðhátíðarljóð

Skrúðgangan um strætið líður
sýnist löng sem görn.
Hérna fer um flokkur fríður
fullorðnir og börn.

Börn í sínum betri fötum
brosa út að eyrum.
Labbað eftir löngum götum,
við litla fætur keyrum.

Að lokinni svo langri göngu
er löngunin svo stór,
foreldrarnir stand´í ströngu
að svara þessum kór.

Mamma, ó ég vil fá fána,
rellu, blöðru og trúð?
Pabbinn, byrjaður að blána
er sendur út í ,,búð".

Oftast borinn ofurliði
hann olbogast í slaginn.
Þvílíkt verð á þessum ,,friði"
á Þjóðhátíðardaginn.

Stympast hann við sölutjaldið
stöðug er þar þröng,
en villtu dýrin með allt valdið
verða núna svöng.

Upphófst aftur stríð og stappið
það stundarfriðinn tók
aftur varð að etja kappið
eftir pylsu og kók.

Að maturinn sé mannsins megin
þarf ekki að segja þeim.
Hvað þau hjónin verða fegin
að komast aftur heim.

EN LOKSINS laus úr suði og kvabbi
lyftist á þeim brún,
með rellu og blöðru flaggar pabbi
en börnin hlaupa um tún.

Ég setti þetta saman 1992 og sendi til Lesbókar Morgunblaðsins en fékk þá orðsendingu frá Gísla að það væri ekki nógu gott til að birta það. Mér fannst einmitt að það hefði verið sniðugt að teikna myndir með hverri stöku. Nú kemur þetta í fyrsta sinn fyrir almenningsjónir.